Die rooi kruiwa

’n Vryvertaling van William Carlos Williams se "The Red Wheelbarrow" -- ’n voorbeeld van die Imagisme-skool. 



soveel hang af
van

’n rooi krui-
wa

verglans met reën-
water

langs wit
hoenders.

... Sanko Lewis

Annunsiasie

O gedorie! o genade! o die dinge hier te sien!
O my goeiste! o my aarde! watse lot is hier bedien?!

Katastrofe, kataklisme, katakombe, katpardel!
Kan jy sulke dinge indink? Kan jy dít tog oorvertel?!

O die wêreld lê aan skerwe, o die heelal roep-en-gil!
O die sondes oorgeërwe, o die gode tjoep-en-stil.



... Sanko Lewis

Reën

Hoor hoe die reën val

soos gebreekte harte op marmer vloere,
op stoepe en voorportale,
in restaurante, kombuise,
slaapkamers, badkamers, TV-kamers,
stadspleine, straathoeke,
in verre lande, en sommer hier
vlak neffens ons lê die stukke
fyn en flenters.

Sien die fragiel momente,
dié fragmente
wat ons liefde noem,
wat sommer só met 'n brief of SMS
of kortafwoord of kilkyk
frommel, kraak, krummel
en moed opgee.

Harte wat eens op 'n tyd
geklem het soos buldende vuiste:
nou vuisvoos en lam lê die verspilde organe
op vloere, op dakke, in agterplase,
onder brûe, in velde, trogge en slote,
op vullishope, in stegies, in plasse.

Voel hoe reën dit.



... Sanko Lewis

My Beautiful Wife

A translation of my Afrikaans poem "My mooi vrou".


A sculptor—a Michelangelo or Rodin—
must knead your shape from clay,
cast your impression in copper,
etch your forms into marble,
so that our children
and children's children
and great grandchildren
may admire your place in time-and-space and say:
“I'm begotten from that goddess!”

Someone should paint you. A Klimt or Botticelli—a man
that loves beautiful women—should paint you.
No instant digital photo, no pseudo-iris will do.
The artist must remove his tie when he sees you
and envy me with his stiff brush dripping warm red paint.



... Sanko Lewis

Kwantumhoop

dalk op 'n kwantumfisiese plek
bly 'n ander jy
en 'n ander ek
in 'n parallelle universum
ad infinitum

... Sanko Lewis

'n Digter se waarskuwing

nie elke blom is 'n gedig nie,
nie elke wolk 'n perd of draak nie,
nie elke sonsondergang of volmaan
'n okkasie vir romanse nie.

soms is 'n roos 'n roos 'n roos
en 'n wolk bloot 'n swerm watermolekules
tydelik bevry van gravitasie se slawerny,
en sak die son beangs sy graf binne,
en klim die maan skarlaken haar kadel uit
en staar bloeddorstig uit oor al die donkerdade
wat slegs snags onder haar grootoog nagwag gebeur.

nie elke soen bemin nie,
nie elke “ek het jou lief”
weeg dieselfde op 'n hartskaal nie,
nie alle seks indring nie,
nie alle waarheid word met 'n liniaal bepaal nie.


... Sanko Lewis

Strek

Soos 'n vel wil ek uitstrek, soos 'n veld ooprol
en die son soos liefde indrink—my hart oopvlek
nes palms na gebed om die seën te vang.

Ek wil my self strek, die senuwees rek,
die morele sinapse soos 'n lier
sakrosant stem en plegtig stram.

My talente wil ek strek van horison tot aardsrand,
my verbeelding soos die konstelasies
in ses pare in span, 'n koets op die melkweg.

Laat ek myself strek: my vrese raakvat
en inperk, met geoefende soepel spiere
en 'n vasberade kyk vasvat en uitwerp

die duisternis in. Ek vrees nie die donker nie.
My siel lê uitgestrek en spin tussen die sterre
soos 'n swart kat wat diep die donker in kan sien.

Mag ek myself oopstrek soos 'n gekruisigde
wat in innige pyn empatiek almal wat gepynig
is omhels met wyd gestrekte oop omarmde arms.

God, strek my soos 'n gordel en omgord my
soos 'n profeet en maak my kinderlik nuttig
vir die liefdestaak van menswees.


... Sanko Lewis

Wasem

Nadat die verliefdgeid
soos dwelmgoed uitgewerk is,
en net ek—die gewone ek
met sproete en moesies,
'n magie en dubbelken,
bril en oggendasem—oorbly,
nadat die verliefdheidswasem
opgeklaar het voor die waarheidson,
en jy my—die regte ek—sien
met nugteroë, gaan jy dan,
my beminde, my steeds só bemin,
soos nóú, asof ek perfek is?


... Sanko Lewis

Alleenheid is ’n koue plek

Ek knip my oë en jy is weg
en sedertdien is niks meer reg nie;
niks wat ek sien het fokus nie;
geen woord is my mond se kneg nie.

Verwilderd soek ek heinde
en verward roep ek verre,
maar jy antwoord nie,
en my benoude siel het geen rus nie.

Die berge bulder,
maar bied g’n hulp nie;
my gille is uitasem en eggo
klankloos teen die kranse.

My beangste gedagtes is ganse in vlug;
my ganse gedagtes vlug na die somerplek
waarheen jy (bid ek) getrek het.
Ek bibber. Alleenheid is ’n koue plek.

Kyk, ek stuur vir jou ’n swerm vere:
pluk ’n pen my geveerde geliefde
en skryf vir my ’n gedig op ’n poskaart
met jou portret daarop geverf,

sodat ek my nagdrome ’n idee kan gee
waaroor om te dagdroom.
Ek trek ons herinneringe oor my
soos ’n blou trui.

Ek het my oë geknip en toe’s jy weg
en sedertdien is niks meer reg nie.
Ek draai my bewende blou rug,
en wens jou met elke rotasie t'rug.

... Sanko Lewis

Erfsonde

Sy stap in purper
(wat `n pretensieuse woord: “purper”
wat met niks relevant wil rym nie—
usurper? opsweper?)
met die korridor tussen die Gautrein
en Oliver Thambo af; die oosterse rok
klou kalander-koggelmander aan haar.

Al my mansjagse sintuie skerp skielik op
met haar verbystap en deur die venster
spring my verbeelding luiperd en ruik
my snoet jasmyn en sweet en proe my bek
kaneel en bloed.

Vir `n oomblik         kortstondig en fragiel
soos die stuiptrek van `n vinger aan `n sneller,
soos die ontspan van vingers om `n boogsnaar,
soos die sug ná semen- en bloedvergieting
beken ek haar as buit,
herken ek deur die ruit ‘ek’:

Nimrod—

die oertipe jagter, verkragter, land- en vrouerower;
die seun van Gam, die seun van Noag,
die seun van Adam—die Usurper,
aangenome seun van die Opsweper.



... Sanko Lewis

Kretaanse krygers

Op Kreta stamp die hitte
hulle kaal lywe bullerig
—sout en semen puls bloederig
uit hul wonde uit, rol stywe spiere langs,
drup van gespanne kurwes af—
soos die Cycladese pols hulle:
van binne tot buite,
van koppe tot kuite.

Selfs die grootte Zeus, óók hier gebore,
het skone Europa in Kreta se buitelug
met sy geëlektrifiseerde saad bevrug.


... Sanko Lewis