’n Vryvertaling van Kim So-Yeop se gedig: “떠도는 날에”
Op ’n dag, sonder my wete,
het ’n dief my binne gesluip,
my hart* gesteel
en weggehardloop.
Opsoek na my verlore skat,
swerf ek rond vir tien jaar lank,
tot ek aan die punt van ’n naakte takkie die son ontmoet,
en terug draai huis toe.
Ek breek die geroeste slot,
en tree my kamer binne:
vir tien jaar lank het my hart lê-wag,
geroes maar ongedeerd, in die stof.
* Reël 2, “hart”: Die woord “마음” kan verwys na jou hart (maw, jou gevoelens) asook jou gedagtes. In die Koreaanse volksmond gebeur jou denke in jou hart, eerder as jou kop.
---
Soos dit is met goeie digkuns, blyk die gediggie aanvanklik baie eenvoudig, maar met dieper lees onthul dit gewigtige temas. Die gedig is 'n metafoor vir onkunde en verligting (“entlightenment”). In haar onkunde dink die spreker dat sy iets te kort is. Sy dink dat haar kern (“hart”) van haar geroof is. Maar na ’n ontmoeting met die Son (die oomblik van haar “enlightenment”) besef sy dat dit waarna sy gesoek het nie êrens anders te vind is nie. Sy moet terugkeer, haarself en haar verlede konfronteer, en daar sal sy die antwoord vind: dat sy nooit regtig te kort geskiet het nie. Haar verlore skat was nooit weg nie—díe het gelê en wag, binne in haar, “geroes maar ongedeerd.”
Oorspronklike gedig:<떠도는 날에>
언젠가 나도 몰래
도둑이 들어
내 마음 모두들 훔치어
달아나 버렸네.
잃어버린 보물 찾아
헤매인 십 년
빈 가지 끝에 걸린 해를 만나곤
비위 둔 집으로 되돌아왔네.
녹슨 자물쇠를 부수고
내 방에 들어와 보니
십 년 전 내 마음도녹이 슬어서
고스란히 먼지 속에 놓이어 있네.
김소옆
... Sanko Lewis
