’n Liefdesverklaring

díe agtermiddag son

—’n goudfisant
skop stof op die skof
van die land—

is duidelik
ge-photoshop

want géén egte geel
is só geel
soos díe son
se goudgeel nie

maar jý my manlief
of my vroulief
is my regte égte
lief-lief

... Sanko Lewis

Onkundige sonnet

ek weet nie hoe vrouens se koppe werk nie
of mans se koppe of kinders s'n nie
ek weet nie eens hoe myne werk nie:
hoe die sappies veronderstel is om te prut
en die vonkies veronderstel is om te spat
en al daardie draadjies en takkies en padjies
maak dat ek kan dink en misdink nie

ek verstaan nie die lewe se meganismes nie:
die kleppe en pype en buise en ratte nie
en hoe alles roteer en inmekaar pas nie

en, ag fok, die liefde verstaan ek regtig nie:
hoe 'n katmens 'n hondmens lief kan hê
of 'n ingenieur 'n digter inspireer nie

halfpad deur my lewe en ek verstaan nie eens 'n sonnet nie



... Sanko Lewis

Vakmanskap / Craftmanship

Vakmanskap

My geliefde vriend,

Ek wil so graag vir jou 'n gedig beeldhou,
maar die klei gly my vingers ongevorm verby,
die beitel skram etsloos teen die marmer wang.

Ek weet goed hoe om 'n vrou se vorm te vou—
my kunstenaarsoog is wel bekend met haar gekruinde lyne,
my skrywerstong ken haar valleie en haar duine.

Maar jy, my vriend, los my woordeloos.
Wie gaan my hierdie vakmanskap leer?
Hoe skryf ek die liefde van 'n mansvriend neer?

Craftsmanship 

My beloved friend,

I so want to sculpt you a poem,
but the clay slips pass my fingers unimpressed,
the chisel ricochets etchless from the marble's cheek.  

I know well how to fold a woman's form—
my artist's eye is well informed with her curved lines,
my writer's tongue knows her dunes and ravines. 

But you, my friend, leaves me speechless.
Who will teach me this craftsmanship?
How do I scribe the love of male companionship?

... Sanko Lewis

en ek wonder hoekom / and I wonder why

en ek wonder hoekom

soos om 'n bok af te slag stroop jy gedetermineerd my uit my klere uit,
strooi my hemp en belt en broek en onderbroek en kouse in die wind,
en ek wonder hoekom ek nie terugdeins voor jou jagtersmes nie.

wanneer jy my om die nek vat en met jou erektiele tong die vagina
na my long volstop en ek terugval soos 'n verslaande op 'n slagveld
en myself aan jou oorgee wonder ek hoekom ek nie veg vir asem nie.

ek word wakker met my eiers genes in die bak van jou palm
en ek wonder hoekom ek nie bang is—só met die weegskaal
van my manwees in die greep van jou manlike hande—nie.

ons trek aan—jy maak 'n wurgtou van my das, skuif die mambakop tot teen my keel,
vou my kraag plat teen my skof en vee onsigbare stof van my skouers af, 
en ek wonder hoekom ek nie jou bloeddorstige nabyheid vrees nie. 

jy hou my bebloede ontwortelde hart soos 'n vrou se tiet met hard-
handige verkoestering vas en ek wonder hoekom storm ek nie om
dit uit jou selfversekerde greep soos na iets kosbaars te gryp nie.

and I wonder why

like slaughtering a steer you determinedly strip me from my clothes, 
scatter my shirt and belt and pants and underpants and socks to the wind, 
and I wonder why I'm not recoiling from your hunter's knife.

when you take me about the neck and plug with your erectile tongue the vagina
of my lungs and I fall back like a conquered on a battlefield 
and give myself up to you, then I wonder why I'm not fighting for breath.

I arise with my eggs nested in the pot of your palm 
and I wonder why I'm not scared—so, with the balance scales 
of my manliness in the grasp of your manly hands.

we get dressed—you make a noose of my tie, push the mamba head against my throat, 
fold the collar flat against my nape and wipe invisible dust from my shoulders,
and I wonder why I'm not frightened of your bloodthirsty closeness.

you hold my bloodied uprooted heart like a women's tit with hard- 
handed nurturing and I wonder why I'm not storming at you to 
snatch it, like at something valuable, from your confident grip.



... Sanko Lewis

Ek het nie my hart op 'n someraand verloor nie

'n Vryvertaling van A. E. Housman se “I did not lose my heart in summer's even”


Ek het nie my hart op 'n someraand verloor
terwyl rose oopbars met die maansopkoms nie:
maar met pluime om die voete en lood in vlug,
in bloed en rook en vlam het ek my hart verloor.

Ek het my hart verloor aan 'n soldaat en vyand,
'n kêrel wat—al het hy probeer—my nie kon dood nie;
wat nog in aanval my sabel reguit ontvang het
en gelag het en sy hand na my gesoen het en gesterf het.



... Sanko Lewis

Die see

Die see is 'n oog vandag
Dit is oop en groot en stip
Dit gluur oor die hemelruim
Aandagtig vir 'n ruk
Dan draai dit om, kyk vir my
- fluister in my oor
“Die lewe is soms goed;
die lewe is soms goor!”

Die see is my vrou vandag
Rond en opgeswel
Gereed vir geboorte gee
“Aan die hemel of die hel!”

Die see is my man vandag
Sterk in buik en nek
“Vir jou kan ek lief hê;
vir jou maak ek vrek!”
Hy streel my oor my skouer
Hy vuis my deur die bek.


... Sanko Lewis

'n Selfversekerde man en 'n tingerige seun

Alternatiewe titel: 'n Liefdesgedig aan myself

In die verlede was ek verlief
op ’n selfversekerde man uit die toekoms
wat soms, op wintersaande,
sy duvet vir my oop gegooi het,
dat ons aksieflieks kon kyk
vol gewere en ontploffings.

In die hede is ek verlief
op ’n tingerige seun uit die verlede
wat soms, op koue wintersaande,
langs my in my bed kom lê
en vir my ware stories sê:
vol trane en opofferings.



... Sanko Lewis