22.4.11

Ek wens ek kon:

  • jou kadawer opgrawe en die pulwer
    afstof soos ’n ornament uit ’n kis
  • alchemis speel; êrens die elixir steel
    en jou verdorde bloed daarmee kwik
  • jou vleis uitbou met klei en jou vel
    met sag gespinde sy span
  • bolletjies see in my hand rol totdat dit jel
    en dit versigtig in jou oogholtes rol
  • sewe kraaie se blinkste vere pluk;
    jou mooie hare terug rangskik
  • ’n skulp se suis en ’n altviool se kwê
    saam fynmaak en in jou keel inlê
  • asem jou droeë-koraal longe in soen
    tot jy eens pienk in die wange bloem
  • sonder aankondiging jou by die hand gryp,
    strand toe hardloop en kaalvoet trou
    [maar ek kan nie,
    en dis nie lekker nie]
 

.... Sanko Lewis
Creative Commons Licence

6 comments:

  1. Een van die mooiste gedigte wat ek nog gelees het.

    ReplyDelete
  2. Dankie Anoniem.

    Die gedig lê na aan die hart vir my.

    ReplyDelete
  3. terug gelees
    aan jou digseltjies
    en steeds stroom
    warm by my oge uit
    vir verstaan
    vir so goed verstaan!

    ReplyDelete
  4. Liefde en verlies aan ('n ge-)liefde is gelyktydig individueel en universeel; gelyktydig 'n eiesoortig pyn en 'n gedeelde pyn.

    ReplyDelete
  5. Sjoe....die een steel my woorde, maar ek moes comment...

    ReplyDelete
    Replies
    1. Soos ek verstaan via 'n vriendin wat ons in gemeen het, ken jy die persoon oor wie ek hierdie gedig geskryf het.

      Delete